Gisteren ben ik direct na mijn werk, doorgereden naar Utrecht, het Diakonesse Ziekenhuis. Ik kreeg het bericht dat een tante van mij, die ik al jaren niet had gezien, plotseling op sterven is komen te liggen. Na de constatering van borstkanker bij haar, doorliep ze chemokuren tot de uiteindelijke operatie, half maart j.l. De operatie leek goed te zijn verlopen, al waren er veel lympfklieren noodzakelijkerwijs weggehaald. Het herstel thuis ging moeizaam en ze werd steeds zwakker en vermoeider. Uiteindelijk is ze afgelopen woensdagochtend met spoed naar het ziekenhuis vervoerd per ambulance. Er bleek niets meer voor haar gedaan te kunnen worden; de kankercellen bleken intussen door haar hele lichaam te zijn doorgedrongen waardoor ze uitvalsverschijnselen kreeg. Toen ik haar gisteren voor het eerst sinds lange tijd weer zag, schrok ik van de toestand waarin ze nu verkeert; Kaal van de chemokuur, te zwak om nog een volledige zin te kunnen formuleren en ze ziet geel door de intussen aangetaste lever. Gelukkig herkende ze mij meteen en dat gaf een goed gevoel. Ze was blij mij te zien en er waren die dag eigenlijk non-stop familieleden bij haar in de kamer. Het kan nu binnen enkele dagen afgelopen zijn. Tot gisteravond had ze gelukkig geen pijn, de zenuwbanen zijn waarschijnlijk aangetast. Lenie vierde vorig jaar nog haar 50-ste verjaardag.

Veel sterkte gewenst voor met name haar man en kinderen maar ook haar moeder die dit allemaal moet meemaken.

Update: Vanmiddag (09-04-2004) omstreeks 12:30 uur is Lenie overleden.