Ik heb wel meer neigingen (waarover ik nu even niet uit zal wij- den) maar dit is er één van; als ik van die verse, 't liefst van die grote distels zie, dan krijg ik een onweerstaanbare drang om ze te plukken. Dit stamt duidelijk uit mijn jeugd en ik denk dan ook met een aan waarheid grenzende zekerheid, dat de verwarring die ik zaai rondom de term distels, een louter Twentse verbas- tering is. Het is óók mogelijk dat mijn vader hierover mijn leven lang verwarring heeft gezaaid. Want een distel is dus héél wat anders dan de langwerpige bladeren van de paardenbloem die
ik dus eigenlijk bedoel. Ik denk dat een cavia of konijn zelfs he- lemaal geen distels lusten, maar het paardenbloemblad des te meer. Nouja, dus... Als iemand mij hoort roepen dat ik even dis- tels ben plukken voor onze veestapel, dan gaat het dus eigenlijk over .. juist ... paardenbloembladeren! Lekkere sappige grote bladeren. Ik zou willen dat ik een konijn was om mijn tanden er eens lekker in te zetten, want oh wat zijn ze blij als ik zo'n bosje in hun hokje leg! Het eet duidelijk lekker weg. Misschien is het blad wel bitter van smaak, want ik weet nog wel dat we vroeger op onze wratjes het witte sap uit de stengel van de paarden- bloemen deden. Dat zou (wellicht door Klazien uut Zalk aangemoedigd) helpen de wratjes te laten verdwijnen. Of het hielp? Ik weet alleen nog dat je vingers er de hele dag vies en bitter van smaakten. Maargoed, nu dwalen we wel héél erg af naar de wereld van de kruidenvrouw- tjes. Ik blijf dus gewoon distels zeggen en mijn vader weet in ieder geval wat ik ermee bedoel!