Ik ben géén fan; niet van Hazes en niet van Rachel. En dat komt ook niet meer goed. Zeker niet als er steeds maar weer gedoe is rondom deze weduwe met nét iets teveel haar op haar hoofd, boven haar te lange en chagrijnige gezicht. Soms ben ik bang dat haar neerwaardse mondhoeken nog eens over grond zullen slepen. Maarja, dat mens heeft natuurlijk ook wel veel te verduren ge- had met haar Dré. God hebbe zijn ziel. Altijd maar weer die Vlieger of dat hij
in haar gelooft, ik zou er ook genoeg van krijgen. Samen met zijn onzekerheid, jalouzie, knakworsten, bier, bloed, zweet en tranen lijkt het mij een kwelling te zijn geweest, zo'n huwelijk. Maar dan Rachel; ondanks haar niet aflatende zorg voor de volkszanger, die steeds méér op een lid van een mafia-familie begon te lijken, heb ik nooit werkelijk sympathie voor haar kunnen voelen. Ik bedoel, je kiest er uiteindelijk zelf voor. En niet zonder reden waarschijnlijk en dat is waar Rachel verdacht wordt. De manier waarop ze sinds het overlijden van de Godfather uit de Amsterdamse Pijp zijn nalatenschap beheert roept bij ve- len met mij irritatie op en een gevoel van eigengewin. En nu komen Jan & Friedel (haar ouders) ook nog eens met een boek waarin zij de waarheid over hun dochter wel eens even zullen vertellen. Dat klinkt niet fraai. Zeker niet als je weet dat Rachel en haar ouders al lange tijd op voet van oorlog met elkaar staan. Om te voorkomen dat het duo Jan & Friedel de vuile was buiten hangen, heeft Rachel 100.000 euro smartegeld geëist als ze doorgaan met dit boek. En ik moet eerlijk bekennen; al deze publiciteit maakt mij wél nieuwsgierig. Ik zou zeggen, neem die ton op de koop toe, die verdien je vol- gens mij in veelvoud terug! En dan wil ik ook de film! (want ik lees niet zo graag) En als je eens wat meer inzoomt op alle titels van de liedjes van Hazes, dan hebben we hier te maken met een nieuwe Nostradamus. Als je het snel zegt, klinkt het ook een beetje hetzelfde: andréhazes en nostradamus. Kijk maar eens naar alle titels en je ziet meteen dat hij al héél veel had voorspeld. Ik noem titels als: Wat is dan liefde, Donker om je heen, Al jouw woorden zijn teveel, 't is voorbij en het zeer treffende: Jammer! Ik denk dat het boek een leuk kado wordt voor onder de Kerstboom. Behalve bij Rachel dan.

Misschien een beetje ranzig, maar wél effectief!

Altijd al je eigen eiland willen hebben? Er zijn er nog een paar vrij:


Ik weet niet wáár dit is, maar deze kunstmatige eilandjes zijn best aardig voor een buitenhuisje aan zee. Wél met een heli-landingsplaats, of een mooi jacht natuurlijk. Klik op de afbeelding voor meer.

Ik was eerlijk gezegd sceptisch over dit nieuwe programma van Robert ten Brink. Uit de VS kwamen al de beelden van families die verscheurd raakten na een reeks indringende privé vragen die eerlijk beantwoordt moesten worden. Volgens ome Robert zou dat in deze opzet niet zo ex- treem worden, zo vertelde hij eerder in DWDD. Maar dat het soms grote dilemma's geeft en schokkende bekentenissen teweeg brengt, tsja, da's nou ook juist het spannende aan het programma. Heel wat spannender dan het godzijdank intussen gestopte Weekend Mijonairs. Dat begon vervelend te worden na allerlei varianten met bekende Nederlanders enzo. Maar ik heb nu twee keer gekeken naar het Moment van de Waarheid en ik ben toch wel blij verrast; het is spannende emo-tv, met verrassende wendingen en soms zeer indringende vragen. Het leuke voor de kijker is dat je in relatief korte tijd een behoorlijk beeld krijgt van het leven van de kandidaat. Je moet maar durven om het allemaal te delen met zo'n 750.000 kijkers. Robert heeft een nieuw succesprogramma, er is dus nog leven na Weekend Miljonairs. Nu maar hopen dat we niet te snel resistent gaan worden voor deze vorm van indringende TV. In de VS is het niet voor niets zó heftig geworden dat er grote gevolgen aan kleven voor de deelnemers. Het volk wil altijd méér, dus misschien gaan de vragen ook hier wel lang- zaam richting hardere confrontaties over zéér expliciete zaken. En als ook die put opgedroogd is, heb- ben we altijd nog de bekende Nederlanders voor op de stoel. Maar als we in díe fase terecht gaan komen dan weet je het eigenlijk al; het einde van de formule is nabij! Maar nu: Gó Robert, gó Robert!

De afgelopen weken heb ik ze weer eens op een rij gezien:


Ze blijven leuk; de eerste drie delen van American Pie. En overigens moet je niet verder dan drie delen gaan, want daarna zijn het slappe aftreksels (leuke woordspeling) zonder de échte Pie-acteurs. We hebben erg ge- lachen om alle bizarre, genante situaties en superkomische taferelen. En mocht je je ooit op afstand hebben gehouden van deze films; niet doen! Het is niet die platte blote tieten en billen humor. Het is zeg maar; erg komisch, met de nodige diepgang... (uhh) Nouja, je moet ze gewoon gezien hebben!

Gerard Joling vindt dat het floppen van Million Dollar Wedding aan Wendy zelf ligt. Het was natuurlijk ook best rampzalig gisteravond: 509.000 kijkers. Da's niet veel, zeker niet als oude formules als Wie ben ik? en zelfs een herhaling van Laat ze maar lachen! nog meer, véél meer kijkers kunnen trekken. Zo'n liveshow van MDW kóst een paar centen en dat moet natuurlijk door de recla- meopbrengsten een rendabel geheel worden. Het opnemen van het prenten- tieloze "Wie ben ik?" kost stukken minder en levert hoog rendement op! Paul de Leeuw laten we dan maar even buiten beschouwing, die heeft zijn draai weer gevonden samen met een miljoenenpubliek. Na eerdere steunbetuigingen komen er nu dus
de "lekker puh" beschouwingen. Joling, ooit jarenlang terend op enkele hits in het snabbelcircuit, is tegenwoordig helemaal terug. Hij beticht Wendy ervan dat ze té graaierig is geweest door voor het steeds grotere geld te kiezen. Onsportief van deze Topper. Eens zien of we volgend jaar na het Song- festival ook "lekker puh" kunnen zeggen. Maar zij zullen wel met de nodige veren en bombarie ineens weer succes hebben voor Nederland. Ik vind dat nu al een beetje flauw. Maar het ligt volgens mij aan Arnie. Meneer Oerlemans dus. Die heeft het Nederlandse publiek beledigd met een programma dat
is samengeharkt uit oude programma onderdelen die, óf te duidelijk een kopie zijn, of té gedateerd. Wendy is eigenlijk geen presentatrice van grote shows; dat zagen we al bij X-Factor en daarna is het niet meer goed gekomen. Ze moet gewoon "on the road" programma's presenteren, tussen de men- sen en met het hart op de juiste plek. Nu is ze voor velen het opgepoetste en iets te magere speeltje van de RTL baas die haar kunstje doet. Maargoed, genoeg nu. MDW zal wellicht toch wel van de buis gaan. Dan praten we er niet meer over. Iedereen maakt wel eens een misser. En Wendy heeft er op deze manier toch ook geen zin meer in, want het moet wél iedere keer weer live! Doe het maar eens. Vanavond staan we voor héél andere problemen; kijk ik nou naar de Lama's of Gooische Vrouwen? Wáárom overleggen ze nou niet met elkaar zodat ik mijn favo programma's op een rijtje kan zien? En terwijl ik besluit wat ik doe, kijken er ook nog eens een miljoen mensen naar één of andere gezochte decipel op nederland 1. Dát vind ík nou onbegrijpelijk: De vergrijzing neemt met rasse schreden toe.

In het kader van: Wat eten we vandaag...??


Vandaag en morgen is mijn schatje bij me. Laatst had ik al een keertje met de kinderen een lekker pastagerecht gemaakt. Dat was eigenlijk lang geleden en een soort her-ontdekking voor mij. Van-
daar dus dat ik mijn schat vanavond ook maar eens pasta ga voorschotelen; De tortellini met een mascarponesaus, aangevuld met wat extra gehakt en geraspte kaas. Een makkelijk gerecht, maar
o zo lekker! Dus lieve mensen, nog even niets verklappen, het moet voor haar een verassing blijven!

Quercus Coccifera. Zo klinkt de latijnse naam voor de 'harige eikel' waarmee ik vandaag werd geconfronteerd. Eerlijk gezegd; ik had zoiets nog nooit eerder ge- zien. Zelf ben ik meer van het gladde en het geschorene dus dat was even door een bepaalde weerstand heengaan. Maar áls je dan zo'n harige eikel in je hand hebt, dan kun je het niet laten om het fenomeen van dichtbij te bekijken. Ik weet natuurlijk best hoe een gemiddelde eikel eruit ziet, al zitten daarin ook nogal ver- schillen! Ik ben tevreden met de mijne, en zou niet willen ruilen met zo'n harige.

Maar Jan; die mok klopt toch helemaal niet ?!?


Al honderd jaar (zo voelt het) zien we Jan de Hoop (54) het ontbijtnieuws presenteren bij RTL. Iedere ochtend als ik mij na het nodige verzet, heb kunnen ontworstelen aan mijn lekker warme bedje, word ik met Jan geconfronteerd. Jan is véél eerder opgestaan om het land te dienen. En dat doet hij goed, al gaat er regelmatig wat fout. Ooit heb ik mij laten vertellen dat Jan de Hoop een heleboel zelf doet; presenteren en de regie tegelijk. Maar dat zal wel niet zo zijn. Afgelopen januari dreigde Jan er het bijl- tje bij neer te gooien toen het wéér allemaal misliep. Steeds zichzelf terugzien in de tv-bloopers in di- verse programma's werd Jan teveel. Er is toen ook een site de lucht in gegaan om steun te betuigen aan de onfortuinlijke Jan-in-de-ochtend. Maar Jan zit er nog steeds en kan ook nog wel wat jaartjes mee. Opvallend is altijd zijn geheel eigen styling; streepjes of pastelkleuren komen regelmatig mijn netvlies tegemoet. Mééstal met een in de kleur meegespoten mok! Maar vandaag niet, blijkbaar ston- den de witte of kobalt blauwe mokken nog in de vaatwasser, want deze lila (pastel) mok paste deze morgen niet bepaald bij zijn blouse. Toch jammer, want ik reken er intussen op dat het allemaal klopt.