Ik trek het allemaal weer in, mijn optimistische uitspraken van gisteren. Wát een belachelijk programma is het Song- festival toch geworden zeg! En ik zeg dat niet omdat ik een slechte verliezer ben en Re-Union op een 20ste plaats is geeindigd, of omdat een super dom liedje dat nog vals werd gezongen ook, Rusland op een elfde plaats bracht. Om maar te zwijgen over "In the disco" van Deed, die het tot een bedroevende 9e plek bracht met zo'n k*t-nummer. Het waren mijn eerste woorden na de uitzending: "Dit ga ik dus nooit meer bekijken, wát een achterlijke vertoning!" Meteen herinnerde ik mij dat ik deze woor- den al eens eerder had geroepen, maar ik was er in mijn enthousiastme over Re-Union tóch wéér ingestonken. Dom. Ik had zelf ook een lijstje bijgehouden tijdens de voorstelling en ik had de inzending van de Ukraïne ook bij mijn kanshebbers staan, dus over de winnaar kan ik het wel eens zijn. Want laten we eerlijk zijn; zing een up-tempo liedje, het hoeft geen muzikaal hoogstandje te zijn, voer het uit met veel energie, val op door dans en kleding en je bent kans- hebber. Dat was ook het geval bij de inzendig van Turkije. Nederland had dáárop blijkbaar massaal gestemd. Naast alle overduidelijke en zéér irritante vriendjespolitiek bij het toeken- nen van de stemmen, stoor ik mij aan het veel te grote deelnemersveld. Allerlei landen lijken plotseling bij Europa te horen. Nee, ik ben het kontakt gisteren volledig kwijt geraakt met het ooit zo spannende songfestival. De tijden dat we met het hele gezin voor de buis zaten, het orkest nog speelde en de dirigent nog even vriendelijk naar ons knikte, voordat hij inzette, zijn alweer lang vervlogen tijden. "Dinge-dong al die nachten...." Dat komt nooit meer terug!