Soms moet je bepaalde zaken van tevoren zeker weten. Bijvoorbeeld wat er moet gebeuren als je dood bent. Eigenlijk ben ik altijd van mening geweest begraven te willen worden, ik denk dat mij het idee dat je wordt ver- brand in een soort pizza-oven niet erg aansprak. Later besef je dat het meer gaat om het ritueel, want ik heb veel meer met een begrafenisritueel dan met een vaak wat kille en lege crematie. Ook heb ik ooit gedacht om in ieder geval begraven te willen worden zolang de kinde- ren nog jong zijn. Dan is er een mooi ritueel en een plaats om nog eens op bezoek te kunnen. Intussen heb ik mede door de verhalen die ik op het werk tegenkom, mijn mening hierover wel gevormd. Ik wil dus met alle zekerheid gecremeerd worden. Dat vind ik wel zo effi- ciënt en het spreekt mij intussen ook meer aan dan langzaam ontbinden in een kist onder de grond. Zeker na het egel-verhaal. Maar ik wil dan wel een soort ritueel dat ook bij een begrafe- nis wordt gehouden. Mijn as kan dan netjes in een urn worden gedaan, maar ik wil wél een ge- denkplaats. Ik heb begrepen dat dit mogelijk is, dat je urn wordt begraven en er bijvoorbeeld een gedenksteen op komt te liggen. En dan kunnen de nabestaanden ook nog wat met mijn as doen als ze dat willen. Pas hoorde ik iemand vertellen dat hij wat as van zijn overleden va- der in een ring had laten smeden. Wat mij betreft is alles goed, al zou ik mijn twijfels wel wat hebben als iemand mijn as op zijn schouder, borst of bil laat tattoëren. Maar het mag wat mij betreft allemaal. En dan de muziek. Ik heb deze week eens in mijn muziekarchief gekeken, maar ik was niet erg in stemming voor stemmige muziek. Al langer wil ik een cd klaarleggen voor het geval dat. Maar misschien is het juist beter dat de nabestaanden de muziek uitkiezen. Hiermee ben ik nog niet helemaal klaar, misschien dat ik slechts één verzoekje achterlaat: Melodramma van Andrea Bocelli. Zo, da's eruit. Nu maar hopen dat het nog zo'n 40 jaar duurt.