Gisteren zijn we dus naar de voorstelling van Paul Smit geweest. De twee keer 3 kwartier waren goed te doorstaan. Opvallend was de vaak wat weinig krachtige, leizige stem van Paul. En ondanks dat ik regelmatig vond dat hij aanleunde tegen de stijl van Theo Maassen, was het een geslaagde show. Af en toe een bulder- lach, maar vaker gegniffel. Vooral een aantal (zang)imitaties waren erg geslaagd, waarbij Dinand Woesthoff van Kane -die zingt alsof hij moet poepen- het behoorlijk moest ontgelden. En terecht! Maar dat Paul zo hoog op de Schaal van leuk terecht is gekomen, en Bert Visscher, Hans Teeuwen, Jochem Meyjer en Theo Maassen achter zich laat, lijkt mij abso- luut teveel eer. Vanavond zitten we er dus weer, maar dan voor de show van ISH. Lijkt me leuk!