Ik ben geen lezer. Nooit geweest, ook niet tijdens mijn studie. Dat is soms best een handicap. Ik moet het hebben van zegmaar "beeld en geluid." Een boek wat goed zou zijn; ik wacht op de verfilming ervan. Dat soort dingen. Dat kost tijd en mensen zeggen mij wel eens hoezeer een film bepaalde zaken "vastzet" die je lekker helemaal aan je fantasie kunt over- laten als je het boek leest. Zo ook is Harry Potter ineens een "levend & bestaand" figuur geworden, terwijl miljoenen lezers al een eigen versie van hem hadden gefabriceerd in hun gegedachten. Het boek "komt een vrouw bij de dokter" geschreven door Kluun was mij al eerder door een collega aangeraden, ookal had ik al eens duidelijk gemaakt dat ik nu een- maal niet zo van de papieren verhalen versies houd. "Nee Erik, dat is écht een boek dat jij ook wel goed zal vinden..." was steeds de reaktie. Toen ik ook door een andere collega werd over- gehaald om dat boek nu eens te lezen én zij het voor mij meebracht, was er geen weg meer terug. Intussen was ik ook wel nieuwsgierig geworden, want ook in de media hoorde ik louter goede geluiden over dat boek. Ik dacht; Ach, ik zit toch iedere dag twee keer een uur in de trein, dus dat is mooi tijdverdrijf. Kom maar op dan met dat boek! Intussen ben ik ongeveer 1/3 op weg en het grijpt mij toch wel aan. Na de eerste hoofdstukken droomde ik de eerste nacht over alle info die ik had gekregen over wat het met mensen doet als de ziekte kanker plotseling een rol in het leven opeist. Het boek is zo geschreven dat je meekijkt over de schouder van de man die zijn vrouw in de bloei van haar leven het nare proces ziet ondergaan van chemokuren, ver- driet en onmacht. Misschien wel omdat het zo realistisch is geschreven met zeer begijpelijke, menselijke gevoelens, levensvragen en gedachten, grijpt het mij zo aan. Natuurlijk zou de film wellicht ooit ook best mooi zijn, maar ik ben blij dat ik morgen weer een uur onderweg ben ...