Spannende taferelen vanmorgen in de trein van Gouda naar Rotterdam. Om te beginnen was er weer eens storing waardoor ik en mijn collega zo'n 40 minu- ten later vertrokken dan gebruikelijk. In een 1e klas coupe, vanwege de drukte, zaten we tegenover een vrouw (rechts) en een jonge Marokkaanse knul. Die jongen trok het rietje van zijn pakje Wicky en liet het plastic omhulsel op de grond in het gangpad vallen. Een oudere mevrouw schuin tegenover hem confronteerde hem ermee door hem te zeggen dat het niet netjes is, met een verzoek om het op te ruimen. De jongen reageerde nonchalant en zei "dat het wel goed was zo..." De vrouw naast hem vroeg hem even later of hij zijn wicky-pakje dan ook op de grond zou gooien? Hij mopperde wat en zei het nog niet te weten. Intus-sen werd hij gesteund door de groepje andere Marokkaanse knullen die enkele stoelen verderop zaten. Die riepen dat hij zich niet zo moest laten aanspreken en spoorden hem aan om erop te slaan. Het wicky-pakje ging in de prullen-bak en hij keek de vrouw naast hem indringend aan en zei: "is het zo dan goed...?" De vrouw zei dat hij het pakje zeker niet op de grond had moeten gooien want dan had hij het in zijn gezicht gekregen... waarop de knul het pakje uit de prullenbak haalt en alsnog op de grond gooit. "Wat zei je... doe dan... wat wilde je doen?" Ondertussen loopt de spanning in de coupe op en bemoeien de andere knullen zich er verbaal mee door vanalles in het half Nederlands, half Arabisch naar hem te roepen. Als hij op Alexander uitstapt, loopt er een andere knul naar ons toe en gaat op zijn plek zitten. Onderuitgezakt legt hij zijn voet op de leuning naast mijn collega. Ik zeg er wat van en vraag hem om zijn schoen daar weg te halen. Hij is duidelijk uit op provocatie en ziet er beduidend agressiever uit dan zijn voorganger. Hij haalt met een vuile blik naar mij zijn voet weg en blijft als een explosief bommetje zitten loeren. Enkele woorden gaan over en weer ik we voelen feilloos aan dat we beter kunnen negeren. Geen oogkontakt meer, want een verchtpartij is zo gestart, zeker naar mij als man. Na een poosje vertrekt de knul terug naar zijn groepje. Een best spannende situatie maar ook goed. Er is moed voor nodig om zo'n knul aan te spreken op zijn gedrag, respect dus voor de oudere dame! Meteen volgde er bijval van anderen in de coupe, en onder die druk bleef de situatie zoals deze was. Als we op station Rotterdam arriveren betrap ik mij erop dat ik de situatie scherp in de gaten blijf houden. Ik volg scherp waar het groepje uit de trein stapt en of ze voor ons de trap af lopen. Misschien mijden ze een confrontatie, misschien staan ze ons op te wachten? Als ik in de mensenmassa van spoor 12 naar spoor 1 loop, houd ik stiekem rekening met een duw, stomp of mes in mijn lijf. Eigenlijk te gek voor woorden dat je zo alert wordt en onzeker over een eventuele geweldsuit- barsting achteraf. Gelukkig gebeurde er niets en ontlaadde de spanning zich in de trein naar Vlaardingen. Daar zat ook de vrouw die naast de jongens had gezeten tegenover ons. Ook zij bleef maar tegen ons praten om de spanning over alle gebeurtenissen in de trein te lozen. En dat allemaal door een jongen met een pakje Wicky met appel smaak.