Al 11,5 jaar is ie bij ons. Onze Jack-Russel Goofy. Toen die een half jaar oud was werd er een ruisje in zijn hart geconstateerd. Daarvoor moesten we met hem naar de specialist bij de Wagenrenk in Wageningen. Daar werd na allerlei onderzoeken geconstateerd dat zijn hart vergroot was en de longslagader vernauwd, zijn hart zou alleen maar groter worden en daardoor was zijn levensverwachting niet al te hoog. We moesten ervoor zorgen dat we Goofy rustig hielden. Tja, doe dat maar eens met een puppy en nog wel een Jack Russel terrier.

Ook werd in zijn eerste levensjaar ontdekt dat zijn nierfunctie niet optimaal was, dus sindsdien op dieet.

Na enkele jaren heeft hij een ingreep gehad omdat hij constant moest braken, de dierenarts dacht aan een draadje in zijn darmen. Er werd niets gevonden tijdens de operatie maar het braken was wel over. Weer later waren enkele van zijn tanden verrot en moesten getrokken worden. Omdat hij daarvoor onder narcose moest en hij hartproblemen had moest dit ook bij diezelfde specialist gebeuren.

Nog geen 2 jaar geleden kreeg Goofy epilepsie waar die nu ook medicijnen voor moet slikken en eens in de paar weken krijgt hij een aantal toevallen.

Verder zijn we klant aan huis bij de dierenarts, bijna maandelijks moeten we er naartoe. Dan zijn er weer problemen met zijn ogen dan weer met zijn oren dan is er weer een nagel gebroken, kortom een probleem-hond is het wel. En dan praat ik nog niet eens over alle kosten die we gehad hebben. Een ingreep is niet goedkoop en al helemaal niet bij de specialist.

Eind november vorig jaar zagen we dat 1 van zijn ogen rood doorlopen was, we zijn er weer mee bij de dierenarts en daarna ook weer bij de specialist geweest. Deze wist niet precies wat er aan de hand was maar dacht aan een ontsteking en heeft toen prednisolon voorgeschreven. 3 Weken later moesten we terugkomen om te laten kijken of het beter geworden was, al had de dokter er niet veel vertrouwen in. Dit werd 3 weken later ook bevestigd, het was eerder slechter geworden dan beter.

Nu is hij al ruim een maand blind aan beide ogen. Hij kan er zelf niet goed mee omgaan, loopt overal tegenaan etc., wat soms best hard gaat. Tijdens het uitlaten ben ik voor hem de blindegeleide mens

Maar zoals in de eerste zin staat, hij is inmiddels al 11,5 jaar. We hebben eigenlijk nooit rustig met hem gedaan want wij vonden dat hij dan helemaal geen leven zou hebben. En ondanks dat hij een lage levensverwachting had is hij toch zo oud geworden.

Toch vinden wij het erg zielig en soms zitten we ook wel te denken om toch maar het onvermijdelijke te laten doen, hem laten inslapen. Aan de ene kant denk ik "Wie ben ik om over zijn leven te beslissen" maar aan de andere kant denk ik ook dat hij zo geen leven meer heeft. Hij ligt bijna alleen nog maar in zijn mand en komt eruit om uit gelaten te worden en om te eten.