Gisteren zat ik in de trein, terug van het werk. Gehaast stappen op Rotterdam Noord mensen in en schieten snel in de enkele nog vrije zitplaatsen. Zo ook een mevrouw van middelbare leeftijd met twee tassen en een plu. "Goedemiddag, de kaartjes alstublieft..." klinkt het even later. Mensen rommelen in hun tassen en de kranten van vanmorgen gaan even opzij. De mevrouw met plu rommelt wat en als de conductrice in haar buurt komt, blijkt ze een kaartje te hebben met korting. Intussen mag ik de reis voortzetten na het tonen van mijn jaarkaart. De conductrice vraagt de mevrouw of ze even de kortingskaart wil laten zien, maar dat geeft problemen. De hele tas wordt overhoop gehaald en in alle vakjes wordt driftig gezocht. Tijdens deze wilde zoekactie roept de mevrouw kreten als "ik moet het toch ergens hebben" en "ik denk dat hij in de andere tas zit.." De conductrice heeft geen boodschap aan alle verklarende teksten; ze wil de kortingskaart zien, nu! Intussen stoppen we op Rotterdam Alexander. De mevrouw zoekt nog steeds maar ze krijgt de mededeling dat er een boete volgt. Jammer mevrouw, 35 euro! Dan wordt haar het voorstel gedaan om uit te stappen. Ze kan dan een nieuw kaartje te kopen om haar reis in een volgende trein voort te zetten. De trein staat nu al veel langer dan normaal stil. Ze blijft zitten en de conductrice wacht... wat gaat het worden mevrouw. Na wat aarzeling en zichtbaar opgelaten, schuifelt ze naar de uitgang. De machinist roept intussen via de por- tofoon de HC (hoofdconducteur) op en vraagt waarom we niet weg kunnen. Eenmaal op het perron ziet de mevrouw met plu de trein langs haar wegrijden. Ik bedenk me dat ik best had kunnen zeggen "ze hoort bij mij...." zodat ze op mijn abonnement de korting kon krijgen. Maar ik deed het niet. Waarom? Ik ben blij als mensen die de boel oplichten betrapt worden, want ik betaal iedere maand netjes 164 euro voor mijn vervoersbewijs! Mogelijk doet ze dit elke dag en gaat het meestal goed, of rekent ze erop dat iemand naast haar de korting ter plekke nog even voor haar regelt? Maar misschien was deze vrouw wel te goeder trouw? Ja, dan had ze gewoon pech, dat heb ik ook wel eens. Intussen ben ik bijna bij Gouda. Lekker bijna thuis...